ندانستن
عذاب دهندست . منظورم ندونستنه . اگه مربوط به یه درس باشه میشه از استاد یا معلم پرسید ، ده بار صد بار بالاخره میشه فهمید اما...
اما اگه سوالی داشته باشی و ندونی چی به چیه و تنها کسی که میتونه جوابشو بهت بگه مرده باشه ... عذاب دهندست . حالا اگه سوالت چیزی باشه که هنوز هیچ کس هیچ چیز دربارش نمیدونم از عذاب بیشتر میشه . خواب شبتو میگیره ،یه احساس مسئولیت گریبانتو میگیره و مشکل وقتی بیشتر میشه که بفهمی هیچ کس نمی خواد بدونه . نمی خواد بدونه چی میدونی ، چی نمیدونی ، چی فهمیدی . اونوقته که حس میکنی تنهایی ،تنهای تنها و اونوقته که می خوای ندونی ، حقیقتیرو که هیچ کس دوست نداره بشنوه چون تلخه . اینارو اینجا مینویسم چون هیچ کس نخواست بشنوه . تنها جایی که میشه نوشت در حالیکه بی تفاوتی آدما عذابت نمیده. نمیگم فقط من میدونم ، نمیگم من فلانم و بهمانم چون خیلیا میگن و نیستن . من فقط میگم چرا بایه جمله ی حقیقت تلخه همچیرو کنار میذاریم. مگه قهوه تلخ رو کسی به خاطر تلخیش دور میندازه؟
پس بیاید بدونیم حتی اگه تاوانش دیوونه شناخته شدن باشه چون ندونستن سخته.
